شعر زيبا در گويش لاري



تا بهاره بِدا تَو چَم بَر اَصَحرَو بُكُنَم



تا   بهاره  بِدا   تَو   چَم   بَر   اَصَحرَو   بُكُنَم    اَمِن     خرمن    گل    بازي   اَتَي   تَو  بكنم

چُنِ  مهتاب بدا  تا  شَو  نِخَتَم تا  گل  صبح     كسي    نادُو   كه    صَبا   رُز  شَواشَو   بُكُنَم

مخملِ   سَوز   شَبَر   دشت    بيابو   اَمَه  جا    بِدا       ازتَم    بِشَخَم    غصَه   شَوا   اَو   بُكُنَم

چه   خَشه   بوي  گل شبّو كه  مُناره  تا  پسين        چَش اَلوي يك اُنِسَم يك چُندُكوي خَو بُكُنم

آسمون    ابري    بُبُو    بَرو   بيا   نَم   پَروار    اَمَه      جا   اَو   بِگِره  شايت   اُچَم  دَو   بُكُنَم

چُنِ  مورِدِ  سَوز  از تاي  بركه بُده  مالامال    بدا       تا   تي تَخِ     بِركَه   اَو   اَسَكرَو   بُكُنَم

حرفيام اِنگا شَگـُت دل گـُت كه بگو منصورا           تا   بهاره   بِدا   تَو   چَم  بَر   اَصَحرَو   بُكُنَم

منصور ارنواز