ياد دورة كيدوني

مَه يادِه كَيدو اَندِم  هَمَه كـَس دِلـُشُو  خَش  اَند              كه تَنَفَهمي غُصَّه چَي آخ هَمَه كِس دِلـُشو خَش اَند

دِل  مَردياشو   صافند   چش  نامحرم    شُوناكِه             تا  كه  چِش  تاريك  اَبـُئِس هر  كي اَپَهلوي  زِنَشَند

كمك   يكدِگـَه   شاكِه وَسِ هر كاري  شُواَند                وَسِ  هر  كس  كَري  شاكِه  تا  ابد  شُه ته  چش اند

صبح وَگـَّه مردياشو هركدوم يك كَري شاكِه مَش   غلوم    خَرَك   شَلونا   قَمبَرو   اَكار   شَل   اَند

مش  رضا  بَچا  شَبارَند مَحدِسَن  اَ دور  كـَهرند              مُصَّفي   بِرَدَه   شَزَت   سيد  مرتضي   اَتِكِ   شَل  اَند

زينياشو   هَمَه   اَمدِه   دو  سه  تا  بِچ  شُوخِشاره             بِچيا  تمبونِ  شاشي  شوپاوُ  هر كي اَ كـَنگِ نَنَش اَند

مانساء   اَفِكرِ   اَو  اند   نُصرَتو  شَمَد  شَوادُوت               زيوَرو    اَدَور    پاتيل    شا  بي  بي    اَوَرِ    تَش    اَند

سر  شومُو  كه  اَبُئِس  يك  سفرة  دراز و گَپ اَگـَه  كه  چي  شَي ني اَند ولي  بَخُدا  دلشو  خش اند

ماي  زَمِسّو  كه  مَگو  شلغم  اَتش  شانا  همش               آخ   قربون   منقلياشو    كه    پر    خُرگِ    تَش   اَند

از   اِ  دَورَي  چه  بُگـُيم درده   دِلـُم  چُو  بُكُنِم               هَمَه   غُصَّه  هَمَه  غم  آخ  هَمي  دَورة  چِه  خَش  اَند.

منصور ارنواز